Quetzaltenango (Xela) / Guatamala 18-06-04
Na een reis van 20 uur ben ik dan eindelijk aangekomen in een nieuw land hier in het verre Latijnse Amerika. Na de lange rit(ten) heb ik mezelf getrakteerd op een private room in Casa Argentina, een leuk en groot hostel vlakbij het mooie centrum van dit mooie bergplaatsje in het zuid westen van Guatemala.
Ben gisterenmiddag / avond om 17:30 uur vertrokken vanaf Puerto Escondidona een moeilijk afscheid van iedereen waarmee ik de laatste 6 weken zoveel lol, en ook lastige tijden (ziekenhuis en doktersbezoeken met William) heb gemaakt.
De busrit duurde dit keer slechts 13a14 uur maar ik moet zeggen dat het me meer dan mee is gevallen. Heb zowaar een x aantal uren geslapen, wonderbaarlijk maar waar! Was ook voor het eerst dat ze en goede film vertoonden, The Hours, met Nicole Kidman en Meryl Streep.Was een ingewikkeld verhaal en misschien heeft het denken daaraan me wel in slaap doen doezelen. Vanmorgen in een local busje naar de grens gesprongen en daar een half uurtje later de frontera zonder moeilijkheden overgewandeld.
Daar na enig zoeken een volgend busje gevonden naar de plaats die ik had overgeschreven uit lonely planet van iemand uit hostel in Puerto en er ergens uitgeflikkerd op drukke kruising. Daar moest ik het verder zelf maar uitzoeken. Naar busstand gesjokt en daar tussen kippen, vrouwen met manden, schreeuwende kinderen en gestressde busconducteurs de juiste bus gevonden. Tas op dak vastgemaakt en in een lege stoel plaatsgenomen.
Helaas vertrekken de bussen hier pas we als ze vol zitten met alles dat erin past dus het duurde al met al nog wel even voordat we vertrokken. Maar toen alle stoelen waren volgepakt met allerhande boodschappen, levende wezens en andere zaken vond de chauffeur het dan eindelijk tijd om hetvehicle in beweging te brengen. Gelukkig word je hier tijdens de wachttijd net als in Azie goed verzorgd. Als je een rit in een zogenaamde chickenbus moet maken is het belangrijk dat je energiepeil op goed niveau is dus daarom lopen de verkopers lopen af en aan met allerhande eet en drinkwaren om het lichaam in goede conditie te houden.
Teveel consumeren is alleen af te raden omdat een rit veel overeenkomsten heeft met een rit in een achtbaan en men weet wat er gebeurd als je met een volle maag een ritje in de pyton maakt. De zitplaatsten in de chickenbus vertonen overigens ook veel overeenkomsten. Je word bij ieder bocht tegen je buurman(nen) of vrouw(en) aangeduwd maar gelukkig is de grote ijzeren stang er om je evenwicht te bewaren. Deze keer duurde de tocht slechts 4 uur en na eenkomst op busstation van Xela eerst ff in een local restaurantje gedoken om het energiepeil met een licaodo (drankje met vers fruit en water of melk) weer enigzins op te krikken. In taxi gesprongen en de chauffeur laten beslissen waar ik naartoe zou gaan. Had geen flauw benul, niet over nagedacht om een hostelnaam op te zoeken.
Maar affijn, de man heeft een geode keuze gemaakt, krijgt vast een fooitje van eigenaar, maar dat is hem dan ook wel gegund. Na droppen van tassen in (prive)kamertje maar eens geld gaan scoren in wederom een nieuwe munteenheid dat is ook weer even wennen. En ik heb Spaanse lessen geboekt bij school 10 minuten vanaf hostel. Er zijn er echt heel veel maar ben er maar gewoon bij 1 naar binnen gelopen. De lessen beginnen maandag en zijn van 14:00 uur tot 19:00 uur. Heb prive leraar of lerares dus zal wel intensief zijn. We zullen zien of ik het volhou 5 uur achter elkaar dat is immers aantal jaartjes geleden. Heb er wel zin in, weer even met iets serieus bezig zijn. Had het idee dat en deel van mijn breincellen namelijk zo langzaamaan aan het afsterven was vanwege de hoge consumptie van alcoholische versnaperingen en het spenderen van vele uren in de brandende zon.
Net twee boeken omgeruild voor de lonely planet van Guatemala zodat ik in ieder geval weet waar ik in de volgende plaats naar toe moet! Dus al met al een redelijke productieve middag gehad. De energie is nu echt op dus ga er na het vertellen van de laatste weken in Mexico echt een einde aan breien
Deze afgelopen paar weken dus nog heel veel plezier gehad en leuke dingen gedaan. Na Oaxaca naar San Cristobal de las Casas geweest. Een mooi plaatsje hoog in de Bergen in het oosten van Mexico (vlakbij de grens van Guatemala). Daar een uitstapje gemaakt naar San Juan de Chamula, een prachtig plaatsje waar de bewoners hun eigen geloof hebben (zie Yorin Travel!).
Verder veel rondgewandeld door de mooie straatjes en ook nog bezoek gebracht aan het kerkhof wat heel fascinerend was. Het is net alsof je door een stadje loopt met hele kleine huisjes. In plaats van een grafsteen bouwen ze voor de overledenen een huisje. Hoe meer geld de familie heeft hoe groter het bouwwerk. Natuurlijk zie je her en de ook enige kruizen en die zijn van de echt armere families. Was een redelijke wandeling maar was zeker de moiete waard. Was redelijk fris in San Cristobal en heb daar dan ook met 3 dekens geslapen. Ook veel regen dus hebben eigenlijk grootste deel van de tijd in patio van hostel doorgebracht onder het genot van een drankje veel gekaart (shithead, echt leuk spel) en gepraat en ervaringen uitgewisseld met mensen van al over the world (wat overigens nog steeds heel interessant blijft). Verder veel op stap geweest en heerlijk de salsa gedanst althans geprobeerd.
Wil nog een paar lessen nemen en dat kan gelukkig ook hier in Guatemala (ook Merengue klassen!) Heb ik vanmiddag al gezien op het prikbord in het hostel waar nog veel meer activiteiten warden gepromoot dus zit hier denk ik nog wel even.
Na San Cristobal dus weer terug gegaan naar Puerto Escondido. Op de eerste plaats omdat ik het echt een hele leuke stadje vind en ten tweede omdat ik William had beloofd om bij hem te blijven totdat het goed met hem zou gaan. Dat was dus niet het geval dus in Puerto voor de zoveelste keer naar de dokter die wederom geen goede en bevredigende uitspraken kon doen. Dus maar weer nieuwe medicijnen. Hij gaat nu echt eerder naar huis maar kon niet eerder dan aanstaande woensdag. Vond het vervelend om hem alleen te laten maar wilde echt verder en hij stond erop dat ik gisteren zou weggaan.
Om me te bedanken voor alles heeft hij me een massage kado gegeven waarvan ik heerlijk heb genoten een paar dagen geleden. Was een Mexicaanse dame die de massage gaf en ze was echt goed. Had haar niks verteld en ik voelde dat ze extra aandacht gaf aan mijn zielige rechter knietje en aan de zone onder mijn voet die in verband staat met mijn redelijk rustige darmen. Na de massage vertelde ze me dat ik heel erg gespannen ben, prima, snap er geen reet van maar het zal wel. Heb gezegd dat ik zal proberen om me nog meer te ontspannen zou allen niet weten hoe. Zal straks beginnen met het heerlijk op bed kijken van een film of een ander interessant programma misschien dat dat helpt.
Nu dus in een nieuw land met wederom nieuwe mensen (alhoewel veel mensen die ik de laatste tijd heb ontmoet ook in Guatemala zijn).Ben er klaar voor en heb er heel veel zin in. Zal snel een paar nieuwe fotos op website zetten als ik er geduld voor heb! Hoop snel iets van jullie te horen, ben nog steeds gek op roddels en loop dramatisch achter dus hou me op de hoogte (is noodoproep!)
San Pedro, Lago Atitlan, Guatemala, 2-07-2004
Como estan ustedes? Ja, ja een weekje Spaanse les doet wonderen, maar daar blijft het dan ook even bij. School is niks voor mij en zeker priveles niet. Mijn lerares was een Guatemalese van dezelfde leeftijd en ze heeft veel geduld met me gehad. Wil nog steeds elke uitzondering op de regel weten dus heb haar helemaal sufgevraagd. Niet dat ik alles ook heb onthouden, maar het staat keurig genoteerd in mijn schriftje dus het is alleen een kwestie van terugbladeren en oefenen, oefenen. Vijf uur was ook wel een lange rit, oke hadden een half uur pauze, maar toch. De laatste dag had ik echt geen zin meer in de laatste 2 uur dus hebben we gescrabbeld in het Spaans, zeer lastig.
Al met al een leerzame week en de grammatica is weer een beetje naar boven komen drijven. Heb ook keurig steeds mijn huiswerk gemaakt want wilde er natuurlijk wel zoveel mogelijk uithalen. Is inmiddels alweer een week geleden dat ik mijn laatste les heb gehad dus word nu wel weer tijdvoor een beetje zelfstudie, maar dat is er nog niet echt van gekomen vanwege diverse oorzaken. Weer herenigd met de twee meiden van e foto; Sylvia en Sabine en natuurlijk geprobeerd om alle wedstrijden van het EK te kijken. Ben dus tot eergisteren, donderdag, in Xela gebleven omdat ik de helaas laatste wedstrijd van Nederland daar nog wilde zien.
De meiden waren inmiddels al deze richting opgegaan en ik ben ze gisteren achterna gereisd. Was slechts 3 uur maar moest in totala weer 2 keer overstappen. Breekt je meer op een paar van die korte ritten in een zogenaamde en al eerder vermelde chickenbus dan een rit van 12 uur in een eerste klas Mexbus.
In Xela het voor mekaar gekregen dat mijn grote, Winnies haar, rugtas naast de chauffeur kon staan. Verhaal opgehangen dat ik bang was dat alles nat zou worden als hij op het dak gebonden zou worden. Zag eruit alsof het ging regenen maar dat heeft het niet gedaan. Jammer dat ze pas op het laatste moment zeggen dat je eruit moet en zeker als je helemaal achterin de bus zit ingebouwd tussen alles wat met de bus mee word vervoerd en word tegengewerkt door een slapende Guatemalese dame die met haar hoofd met al haar gewicht op mijn schouder aan het slapen is. Na het vriendelijk aan de kant duwen van de dame me als een gek door de menigte naar buiten gemanouvreerd en daar aangekomen mijn tas in mijn handen geduw gekregen.
In de middle of nowhere maar gewoon geduldig gewacht op een plek wat enigzins leek op een busstop en in de eerst volgende bus gesprongen. De vriendelijk vriend wilde mijn tas op het dak gooien maar had geen touw. Leek me niet zoeen goed plan dus hebben hem samen vastgemaakt met de voor het dragen bedoelde hengsels. De bus was inmidels al aan het rijden dus vanaf het dak geklauterd en door de achterdeur de bus in gesprongen. Was blijkbaar nogal grappig want de hele bus lachte me vriendelijk en enigzins luidruchtig toe. Een half uur later werd er weer flink naar me gezwaaid en blijkbaar moest ik dus weer overstappen, fijn.
Volgende bus zelfde verhaal met tas, maar deze keer was de chauffeur zo aardig om te wachten met rijden tot we klaar waren met het instaleren van de tas op het dak. Helaas was deze bus nog meer afgeladen dus mocht het gelukkig laatste deel van de route in de deuropening afleggen. Ach, in ieder geval flink uitgewaaid.
Na 3 uur dus eindelijk aangekomen in Panajachel, het grootste plaatsje op deze prachtige plek in Guatemala aan het meer; Lago Atitlan. Voor degene die in India zijn geweest, het lijkt heel erg op Palolem, een stadje in Goa. Alleen ontzettend veel gringos, Amerikanen, en heel erg toeristisch. De meiden hadden me verteld in welk hostel, hier ook wel hospedaje, ze verbleven en daar naar toe gesjokt met mijn toch wel redelijk zware rugzakken. Lijk nu echt op een schildpad alleen dan met een dubbel schild. Beide rugtassen zijn groen en heb er een voor en een achterop mijn lichaam gebonden waarmee ik niet alleen qua uiterlijk lijk op het beestje maar ook qua beweging. Het gaat niet zo snel, moet snel weer eens aan de conditie gewerkt worden. Wil immers wel in mijn al redelijk door de verschillende wasseretes verwassen kleding blijven passen. Veel beweging krijg ik hier, naast het vele lopen, niet.
Oke, maar was aan het vertellen over het hostel. Daar aangekomen waren de dames er helaas niet dus mijn bagage gestored bij de receptie en door het plaatsje gewandeld en het uitzicht vanaf het meer op de 3 vulkanen bekenen. Is echt prachtig hier. Zal even ene fotootje van internet plukken en bij de fotos zetten. Heb al wel fotos gemaakt, maar het uploaden daarvan kan nog wel even duren. Heb immers van de week al een collectie opgestuurd en het kost nogal veel tijd en geduld om dat te versieren. Op weg terug naar hostel werd er van veraf geroepen. De dames herkenden me aan mijn loopje, zeer apart.
Even bijgekletst, hadden elkaat immers bijna 2 dagen niet gezien dus moest weer even op de hoogte gebracht worden van deze en gene zaken. En dit alles onder het genot van het nuttigen van een potje chai, ja ja indiase thee dat was lang geleden. s Avonds afgebrand op het balkon een drankje gedronken en om uurtje of tien zijn de dames met onze Guatemalese buurmannen uit Guatemala City uit gegaan.
Ben niet meegegaan want had echt even geen zin in de kroeg of disco en had smiddags van een medicijn man in het dorp een stuk Aloe Vera plant gekregen en daar moest ik nog even de tijd voor nemen. Mijn vinger is namelijk alweer onstoken, ja ja de vingers en de voeten hebben weer heel wat te verduren dit keer, en na twee antibiotica kuren ben ik het echt goed zat. Zag een winkeltje met herbs en zo en ben naar binnen gewandeld. De vriendelijke man gaf me het advies om het te proberen te genezen met deze wel bekende plant. De vrouw van het restaurantje waar we zaten had een plant staan dus mocht daar een groot blad vanaf knippen. Gisteren avond dus ruim drie kwartier met mijn vinger in een stuk van het blad zitten weken. Echt een hilarisch gezicht. Moet het een weekje herhalen en dan moet het volgend deze geneesheer over zijn.
We zien het wel, is in ieder geval een gezondere en goedkopere oplossing dan die stomme medicijnen. Slik ook alweer malaria tabletten dus krijg naast de niet al te gezonde maar nog steeds lekkere tabak al genoeg chemische troep binnen.
Ben wel een stuk bij elkaar aan het lullen, maar ben ook een beetje de weg kwijt. Heel erg moe en in dromenland, loop hier echt als en zombie rond. De laatste weken heel slecht geslapen in het frisse Xela en veel rare dromen gehad ik denk veroorzaakt door de malaria shit. Vanavond is er hier een fullmoon party dus ga de komende dagen maar flink bijslapen.
Deel een kamer met Sylvia en Sabine in een heel mooi en gezellig hostel aan de rand van het meer voor een schamele 5 dollar per nacht voor zijn drietjes das nog eens een goed prijs. We zijn hier trouwens ook weer herenigd met een aantal mensen die we allemaal in Mexico hebben ontmoet. Iedereen reist immers ook een beetje volgens dezelfde zogenaamde gringo route. Maar om even over el dinero verder te praten: in Mexico riep iedereen dat het hier vele goekoper zou zijn maar dat valt reuze tegen. Kost vergeleken met het welvarende Holland allemaal nog steegs geen drol natuurlijk. Het ligt er ook aan hoe je je dag indeelt maar als je op water en brood leeft kost het je 2 dollar per dag exclusief de nacht maar als je zo hier en daar een hapje en drankje en sigaretje in deze en gene tokos nuttigd en veel tijd achter la computadora doorbrengt loopt het al gauw op naar 10 a 15.
Gelukkig nog steeds geen ontzettende grote uitgaven hoeven doen naast de medicijnen en de verlenging voor verzekering en de nog komende en al enigzins ingecalculeerde vliegtripjes. Ben wel weer aan toe om te werken dus we zien wel of ik hier in de buurt ergens misschien iets vrijwilligs of ietwat betalends kan gaan ondernemen. Roep ik geloof ik ook al een maand maar vergeet niet dat ik me nog steeds in Latijns Amerika bevind, manana, manana.Weet begod niet wat de plannen verder zijn.
Ga morgen waarschijnlijk het yoga en meditatiecentrum, Las Pyramidas, aan de overkant van het meer, San Marcos de la Laguna, maar eens even uitchecken en dan besluiten of ik me wer een weekje aan de verschillende poses zal gaan wagen, dit om het india gevoel naast de chai, de vele aanwezige Israeliers, ja ja, het is hier weer een rookparadijs voor sommigen, en de vergelijkbare sfeer weer een beetje helemaal her te beleven.
Stop ermee, heb nog ontzettend veel te vertellen maar als jullie me een mailtje sturen met vragen zal ik bij deze beloven om ze allemaal te beantwoorden! Tot snel, online, al mailend of what or whereever.
San Marcos, Lago Atitlan, Guatemala, 9 juli 2004
Hier weer even een kleine update van de belevenissen afgelopen week in het yoga centre in het mooie maar enigzins saaie San Marcos. Nu even een middagje naar San Pedro aan de overkant van San Marcos, 20 minuten met de boot, om wat spullen te kopen, mijn was te laten doen en Sylvia en Sabine op te zoeken. Er zijn niet echt veel winkels in San Marcos en de prijzen liggen aanzienlijk hoger dus hier maar even een aantal essentiele aankopen gedaan. Net een wandelingetje gemaakt om S en S te vinden maar helaas nog geen spoor van ze te bekennen.
Daarom maar even een korte samenvatting van de afgelopen enigzins zweverige, maar oh zo ontspannende en leerzame week. Alhoewel ik toch best wel druk ben aangezien ik ook een Zweedse massagecursus van 5 dagen volg. Vanmiddag een dagje geen les en eigenlijk moet ik oefenen op een proefpersoon maar dat komt vanavond na de meditatieles wel, en anders gewoon ff lekker niet. Maar affijn, laten we beginnen met het dagelijkse programma voor de geintereseerden. Om 6 uur gaat mijn wekkertje, voor de oplettende lezer mijn telefoon waar ik overigens al ruim 3 weken geen ontvangst mee heb en waarmee bellen vanaf hier en vanuit Mexico klaarblijkelijk zeer prijzig is. Winnie, mijn rekening was zeer hoog na het leuke voor mij nachtelijke telefoontje een maand geleden, maar dat was het waard! Dus voor degenen die mij eventueel een smsje hebben gestuurd de afgelopen tijd, heb ze nog niet mogen ontvangen. Maar oke, de wekker, spelletjes en radio functie doen het nog steeds.
Na het ontwaken een paar frisse spetters water in mijn gezicht om de dag fris te beginnen gevolgd door het aantrekken van een comfortabele outfit voor de yoga les om 7 uur. Het is nu nog een redelijke basis les omdat de sun course, zo heet de cursus van in totaal 1 maand waar ik momenteel aan deelneem, afgelopen zondag, de dag na volle maan, is gestart. Was dus op het juiste moment op de juiste plaats. Errug ontspannend maar het vergt ook wel enigzins inspanning, vooral het laatste halve uurtje waarin we ons in de verschillende en soms onmogelijk ogende houdingen aanmeten.
Na de les is er tijd voor het ons mentaal voorbereiden op de lecture class om 10 uur. Deze week gaat het over dromen, ookwel lucid dreams genoemd, ga het niet helemaal uitleggen want anders gaan jullie denken dat ik in een of ander spiritueel wezen ben veranderd. Het is heel interessant en ga de geleerde stof zeker toepassen. Het komt erop neer dat je je bewust kunt worden van het moment waarop je droomt en de uitdaging is om te ontwaken tijdens je slaap om vervolgens weer in slaap te vallen om de droom intensiever mee te maken. Net deze zin nagelezen en eigenlijk klopt de beschrijving niet, maar ach, jullie snappen vast wel een beetje wat ik bedoel. Gaat een heel ritueel aan vooraf voordat je gaat slapen, beetje zweverig en misschien ook wel een beetje spooky, maar wel heel grappig en vooral interessant een leerzaam. Voor geintereseerden check bijvoorbeeld volgende link voor betere, maar wel engelse, uitleg over lucid dreaming, http://members.aol.com/Aarenka/lucidintro.html
Dan is er ruimte voor wat vrij tijd voordat de meditatie sessie om 17 uur van start gaat. Wederom voor de oplettende lezer, ik volg dus een Zweedse massage cursus en die begint om 1230 uur en duurt ongeveer 2 a 3 uur. Hangt af van de oplettendheid en leersnelheid van de cursisit. Die ben ik in dit geval en het oppikken van de massagetechnieken wil zo nu en dan niet zo vlotten. Heb nu 4 dagen achter de rug en morgen is de laatste les en testdag. Zal vanavond wel even iemand proberen te strikken waarop ik het tot nu toe geleerde kan toepassen.
Na deze lange, intensieve en zeer leerzame dag gaat al snel het licht uit en het uur van naar bed gaan is dan ook zeer vroeg. Dit heeft ook te maken met het feit dat er a, amper iets te doen is in San Marcos savonds en b, omdat het pikkedonker is overal. Het sterft er ook van de honden en die beginnen natuurlijk spontaan luidruchtig te blaffen en snuiven zodara er iemand passeerd. Het zijn nog steeds niet mijn favoriete dieren en vooral na het zien van de film gisterenavond over een vreselijk groot monster in de gestalte van een hondachtig beest was het niet zo prettig om naar huis te lopen. Heb hier ook een nieuwe en extra zaklamp gekocht omdat de lamp die ik van de kerstman had gekregen helaas niet genoeg licht geeft om de weg naar huis veilig en zonder vallen en kleerscheuren af te leggen. Hij word wel gebruikt hoor kerstman, dont worry, want hij is prima om te lezen in bed.
Er is dus wel 1 plek, beheerd door een rare Amerikaan, waar alle verdwaalde gringos zich savonds verzamelen, om rond te hanegen er waar films worden vertoond. Gisterenavond en avond ervoor dus heerlijk onderuitgezakt met een bakje koffie genoten van 2 vreemde maar zeer vermakelijke films. Vandaag een beetje duf want was een enigzins latertje en vanmorgen ging het klokje gewoon weer op de normale tijd af. Gisteren trouwens een zeer apparte en overtuigende ervaring meegemaakt. Tijdens de meditatieles, die overigens niet alleen bestaat uit het concentreren op de ademhaling en het wegdromen in hogere sferen, iets waanzinnigs meegemaakt dat me heeft doen inzien dat het geen waanzin is allemaal.
De lessen van de afgelopen week waren heel leerzaam maar is gewoon teveel uitleg om zo even op papier uit te leggen. Maar oke, gisteren bestond de les dus toevallig wel uit het concentreren op de ademhaling, het gebruiken van de mantra ohm, en het concentreren op het gebruik van de verschillende zintuigen. Op het einde moesten we ons op alle zintuigen tegelijk focussen terwijl je je in je hoofd moest focussen op bijvoorbeeld het helaal, sterren, de aarde of whatever. In de laatste minuten overkwam mij iets waanzinnigs. Alles werd helderblauw voor mijn ogen terwijl ze dicht waren, schrok er een beetje van, maar heb mijn ogen dichtgelaten. Er verschenen ook een paar zwarte vlekken en daarna veranderde de kleur in paars en toen verdween het opeens. Tijdens de meditatie les, waarin je trouwens de ogen constant gesloten hebt anderhalf uur lang, was er ook een aardschok te voelen. De hele tempel schudde heen en weer voor bijna een minuut zeer toepasselijk. Na de les naar de lerares toegegaan, een vrouw uit Guatemala die dit centrum 13 jaar geleden is gestart met haar broers, en om uitleg gevraagd. Ze was erg onder de indruk en vertelde me dat het blauwe licht in verbinding staat met de chakra die zich in de keel bevind en het paarse ligt staat in verbinding met de crown chakra in je hoofd. Ja ja, klinkt allemaal raar maar heb het toch echt gezien.
Wees maar niet bang hoor mensen, word geen geitenwollensok jezus figuur, maar het is gewoon wel interessant om een keer mee te maken en het kan vast geen kwaad. En het maakt een hoop in de mens los, had van de week een spontane jankbui na de massage les in de armen van de leraar. Was wel ff lekker, een hele tijd geleden namelijk. Blijf nog een paar nachten en ga dan verder dit mooie land verkennen. Zou graag langer willen blijven in Las Pyramidas, maar het word weer tijd voor nieuwe ervaringen op een nieuwe plek, http://www.laspiramides.com.gt/info.html
Net de dames gespot dus ga even met ze de plannen bespreken en ervaringen van de afgelopen week uitwisselen voordat ik weer in de boot terug ga naar zweefland. Adios en hoop jullie misschien minder spirituele ervaringen graag weer snel te kunnen en mogen lezen! Laat anders een kort berichtje achter in hetguestbook is altijd leuk
http://merelopreis.freeservers.com/guest_book.html
Zweefland 2, San Marcos, Guatemala, 24-07-2004
Nog steeds stucked in het mooie San Marcos en besloten om de maand cursusaf te maken. Heeft me veel moeite gekost om mezelf ervan te overtuigen om te blijven, maar dus toch besloten om deze spirituele en leerzame ervaring helemaal te beleven. Dat betekent dus volgende week de laatste 5 dagen stilte en vasten en niet roken om het geheel af te ronden. Dit alles om je helemaal op jezelf te concentreren zonder invloeden va wat dan ook. Een hele uitdaging, voor sommigen onder jullie klinkt het mischien raar in de oren, maar het schijnt een fantastische ervaring te zijn en het laat je nog meer inzien hoe mooi het leven is en het leert je alles nog meer te waarderen. Voor sommige mensen absoluut niet noodzakelijk, maar voor de minder stabielen onder ons, daar ben ik er een van, kan het een goede ervaring zijn. Geloof echt dat het wat voor mij is, anders zou ik natuurlijk niet blijven. En de verhalen van mensen die het al eerder hebben gedaan zijn alleen maar positief. En baat het niet, schaden zal het zeker niet doen. Ach, jullie begrijpen wel wat ik bedoel, is af en toe Mereliaans gelul. En voor wie geen Mereliaans begrijpt, hebben mensen hier af en toe moeite mee, vooral in het de engelse variant, jammer joh.
Zal ook nog even vertellen met wie ik de cursus doe en erbij vermelden dat het niet alleen maar zweverige weirdos zijn, maar hele normale mensen zoals jullie en ik, voor zover jullie mij natuurlijk als normaal beschouwen. De groep bestaat uit slechts 1 heer, Israelier, 23 jaar jong, en de rest dames, Duitse 31 nu ook mijn kamergenote in grotere pyramide, hele verademing alleen lastiger in stilte week, een Israelische 21, een Australische 23, een Italiaanse 35 en een Engelse 43. De laatste twee doen niet mee volgende week, hebben het al een week gedaan voor de start van deze nieuwe maand. Er zijn ook nog twee Engelse heren die de eropvolgende drie maanden durende cursus, the suncourse, doen. Die moeten over over 3 weken 40 dagen iedere vorm van communicatie opgeven, wederom, respect. Gaat voor mij net iets te ver. Al met al hele verschillende karakters en verschillende culturen en allemaal met ieder zijn of haar eigen redenen hier om deel te nemen aan deze zogenaamde mooncourse, begint dag na volle maan en eindigt met nieuwe volle maan, volgende week zaterdag dus. Allen zijn we hier om te leren, onszelf op welk gebied nodig te ontwikkelen of voor Joost mag het weten wat.
Eigenlijk had ik geen speciale rede om hier te komen maar had het als tip gekregen van Sara een Engelse dame die Winnie en ik tijdens onze trip in India hadden ontmoet. Kost elke dag weer in ieder geval een hoop energie en moet nog steeds mijn massage cursus afronden, maar ben ten opzichte daarvan een beetje louzy. Heb er immers toch geen professionele bedoelingen mee, maar heb het meer gedaan om de mensen om me heen die het willen een heerlijke ontspannende massage te geven. Dus maak maar vast een lijst voorals ik terug ben. Affijn, heb eigenlijk niet veel te vertellen. De afgelopen twee weken bijna alle lessen bijgewoond en veel geleerd. Vanmorgen en gisteren yoga gemist. Gisteren per ongeluk verslapen ;) en gisteren een tarot sessie, mystic card game, gehad met een van de dochters van de lerares en tevens eigenaresse van het centrum. Was zeer interessant, een daarna tijd voor een wijntje, werden er meer, natuurlijk, whats new. Kan wel reden hoe dat is geeindigd, laat en dus nu redelijk brak en absoluut niet in the mood voor het mezelf buigen in rare posities vanmorgen.
Verder de afgelopen weken veel gezwommen in het meer, ja ja, overwin de diepte angst eindelijk, in sauna geweest, een paar keer naar vaste land geweest en beetje rondgewandeld, geld gescoord en goedkoop geinternet want is in San Marcos belachelijk duur. Oja, ook nog met Helena, mijn Duitse pyramide-mate in overvolle chickenbus naar de markt in Chichicastenango hier 3 uur, inclusief boot, vandaan geweest. Was errug leuk, 2 rokken gekocht met alle kleuren van regenboog, ja ja, word ooit wel eens een dame maar zwart overheerst nog steeds in de dagelijkse klederdracht. Al met al heel relaxed allemaal. Na de cursus met richting Antigua. Me weer even mengen onder normale mensen ;) en misschien de Nederlandse meiden weer treffen. Plannen daarna, geen idee. Volgende week, vanaf dinsdag, dus 5 dagen geen contact, al er iets is, je weet maar nooit, het telefoonnummer staat op website. Kan alleen niet zelf aan telefoon komen maar ze praten engels dus kan altijd een bericht achterlaten. Nog steeds geen bereik met mobiel. Tot over een weekje, misschien dit weekeinde nog een keer online.
Merel P.S. Guestbook is nog steeds niet vol: http://merelopreis.freeservers.com/guest_book.html
Zweefland 3, Last episode, San Marcos, 2-08-2004
Ja ja, het ongelovelijke is bewezen, maar Merel Hueting kan het. maarliefst 5 dagen niet eten en ja....praten! Dat is een vermelding in het Guiness Book of Records waard. Oke, overdrijven is ook een vak, maar wie had dat ooit verwacht.Ikzelf in ieder geval niet en het was niet eens zo een moeilijke opgave. Voor degene die hadden gedacht en misschien stiekempjeshadden gehoop dat ik het rokne ook op zou geven, helas, dat was iets teveel van het goede. Na 24 lessen yoga, 24 lecture klassen over diverse interessante spirituele onderwerpen en het zelfde aantal aan meditatiesessie, oke zo hier en daar een lesje gemist, is gisteren de cursus officieel afgerond. En met een fantastische ervaring achter de rug zal ik het mooie San Marcos vandaag gaan verlaten op naar een ander minder zweverig oord. Klaar voor nieuwe avonturen en uitdagingen.
Al met al een verblijf gehad hier aan het mooie meer, dat ik zeker zal missen, dat ik nooit zal vergeten en waarvan ik veel heb geleerd. Vorral de eerste 5 dagen waren heel intensief en doen je inderdaad beseffen wat we eigenlijk allemaal hebben, kunnen en voor lief nemen in het leven zonder er bij stil te staan. Natuurlijk geldt dat niet voor iedereen en ikzelf weet dat ook wel, maar het beseffen ervan op deze manier doet het je wederom dubbel en dwars realiseren.
Vorral de ervaring gisterenmorgen, de laatste dag, deed me dat nogmaals extra beseffen. Na de yogales werden we geblindoekt en moesten we gewapend met een stok ronddwalen in en rond het terrein van Las Pyramidas. Was zeer nerveus omdat de donkerte, dipete en hoogte nog steeds niet bovenaan mijn lijst met meest favorietne staat. Maar die trouwens wel lagzaamaan steeds minder grote angsten worden. Maar wilde mezelf natuurlijk weer eens niet laten kennen en besloot daarom om, na en bezoek aan het toilet, wat normaliter 20 seconden lopen is en ik nooit een boom tegen mijn hoofd krijg nu denk ik ruim 10 minuten over heb gedaan en maar liefst 3 bomen tegen mijn snufferd heb gehad, mijn grenzen te verbreden ; ) en me buiten het terrein te wagen. De lompighied wordt stapje bij stapje ook steeds minder trouwens of misschien komt dat wel omdat ik hie geen dienbladen of borden hoef te dragen en geen fiets heb.
Op de hoofweg, die niet meer is dan een bestraat weggetje tussen alle ieniemienie huisjes, restaurants en hotelletjes, tegen veel mensen aan gebotst, getreiterd door kinderen en een x aantal keer bijna op mijn snufferd gegaan, maar uiteindelijk mijn weg gevonden naar het meer. Een bamboehek aan mijn rechterzijde was mijn grote steun en toeverlaat, en mijn stokkie natuurlijk, tijdens dit tweede deel van de missie. Heb hier denk ik ruim een half uur overgedaan en normaal is het ongeveer 3 a 4 minuutjes. Geduld is een schone zaak.
Bij het meer aangekomen volgde het eerste echt grote obstakel. Een bruggetje waarvan ik wist dat er een aantal planken misten. Besloten om deze uitdaging in plaatst van strompelend op mijn redelijk onstabiele benen op mijn handen en knieen te voltooien. Dit geheel moet er, aan het gelach op de achtergrond te horen, al met al een hilarisch gezicht zijn geweest. Ze hebben zeker nog nooit iemand met een stok tussen zijn tanden geklemd en zijn handen als voelsprieten functionerend en op handen en knieen iemand een brug zien overgaan. Dit obstakel dus zonder al te veel problemen overgestoken en mijn weg vervolgd op naar een van de steigers aan het meer. Daar aangekomen, na het ommaaien van ik denk enige planten en bloemen met mijn wandelstok, wederom op handen en voeten neergedaald, as me redelijk goed bevalleen een x aantal minuten daarvoor, en de steiger beklommen. Daar eerst mijn lichaam even bij laten komen van alle tot op dat moment verichtte prestaties. Kreeg nog een waarschuwing van iemand dat ik me op een steiger bevond en of ik me daar wel van bewust was. Zeer vriendelijk van de man, maar natuurlijk was ik me daarvan bewust, ben toch zeker niet blind ; )
Maar waarom had ik deze moeite eigenlijk allemaal gedaan ? Wat deed ik daar in godesnaam ? Normaal ging ik daar alleen maar heen sochtends om 6 uur voor de yoga les voor een frisse start van de dag. En met een bikini an maar die was ook door alle zenuwen vergeten aan te trekken. Ach, kan zwemmen in kleren enn had immers toch al een blinddoek voor, dus wat maakte het eigenlijk voor verschil ? en zo gezegd, ik bedoel gedacht vergeet niet stiltedagen, zo gedaan. Na het verzamelen van alle nog aanwezige moed in mijn lichaam me op mijn billen naar het randje van de steiger begeven en me via de aanwezige rubberband aan de zijkant in het water laten zakken. De band een paar seconden losgelaten maar was te bang om de richting in het water kwijt te raken en dan was ik verder van huis ; ) dus me snel weer vastgeklemd aan deze keer mijn enige steun en toeverlaat op dat moment. Na enkele minuten baderen vond ik het wel weer welletjes en heb me omhoog gehezen, lastig met doorweekte joggingbroek, en lekker in het zonnetje alles enigzins laten opdrogen. De uitdaging vervolgd na dit avontuurtje en me begeven naar het restaurant bovenaan de steiger.
Gelukkig was de eigenaar zo vriendelijk om me aanwijzingen te geven toen ik in plaats van de trap te besteigen zijn bloementuin aan gort wilde slaan mijn stok en wilde platstampen met mijn lompe voeten. Die aanwijzingen waren vast bedoeld voor eigen belang maar kwamen uiterst goed van pas. Bovenaan de trap aangekomen mezelf getrakteerd op het zoveelste kopje thee, met honing waarvan ik denk ik ruim een liter heb verorberd in totaal tijdens alle dagen want anders had ik het deze week zeker niet overleefd, om mezelf te belonen voor alle ondernomen acties. Daarna was het tijd aan het worden en mijn weg terug te gaan vinden naar Las Pyramidas, maar dat was minder makkelijk dan ik had gedacht.
Onderweg nog wel aanwijzingen gekregen van een aantal mensen maar dat mocht toch echt niet baten. Me er uiteindelijk maar letterlijk bij neergelegd en neergestreken op een rasveld niet wetende waar ik me op dat moment begaf. We hadden ook de opdracht gekregen om onze oren dicht te doen en na te denken over alles wat we hebben in het leven. Was voor mij, en zeker op dat moment, al wel duidelijk maar moest de tijd, wederom letterlijk, toch uitzitten dus het toch maar even gedaan. En toen horde ik door mijn vingers heen de bel op de achtergrond rinkelen die het einden aangaf vor het hele avontuur. Het was tijd om de blinddoek af te doen en me te beseffen waar mijn tocht was geeindigd, was een hele verrassin om te zien waar ik de laatste minuten had doorgebracht. Het was een hele opluchting maar heg me eerlijk gezegd prima vermaakt en het is allemaal 100 procent meegevallen en de 3 uur zijn omgevlogen.
Toen moesten we het nog een paar uurtjes volhouden tot 18 uur. Heb mijn massage technieken nog maar een kee geoefend op een van mijn groepsgenoten die zichtbaar genoot dus dat gaat de goede kant op. Misschien een Zweedse massage praktijk in de toekomst, is weer een ander idee. Daarna was de energie echt op en na de laatste saunagang en het schrijven van de eindconclusie van al de gemaakte opdrachten tijdens de stilte dagen was het dan eindelijk tijd voor de eindceremonie. Was een hele bijzonder afsluiting, de hele tempel was vol met kaarsen en wierook. De reflectie van het volle maanlicht door de ramen van het dak en de heldere sterrenhemel op de achtergrond en alle geluiden buiten maakten het geheel nog meer bijzonder. Ga niet de hele ceremonie vertellen omdat dat a. een beetje teveel van het goede is en b. af en toe misschien allemaal een beetje te zweverig klinkt. We verbraken onze stilte met het oplezen van je eindconclusie en wat was dat een verademing om mijn stem weer te gebruiken.
Ben in deze dagen trouwens 3 keer in de fout gegaan. Heb drie keer iets gezegd en een aantal glaasjes sap gedronken als het echt een beetje teveel ging tollen in mijn hoofd.
Na deze bijzondere en intense afronding de goede afloop gevierd met een glaasje, ik bedoel flesje er was helaas alleen witbier voor handen, en met het eten van een vootreffelijk smakende salade. De nacht was raar, kon nite slapen en zat vol met gedachten en ideeen, dus besloot om 6 uur dat het wel welletjes was en tijd voor een heerlijk bakje oploskoffie. Smaakte uiterst goed, evenals het brood dat ik op dit moment veel te snel naar binnen werk, burp, en mijn tassen gepakt. Na een leuke chatsessie met mams verhuisd naar een goedkoop onderkomen waar ik vannacht redelijk heb geslapen. Gisteren naar San Pedro gegaan voor een paar uurtjes om goedkoop gebruik te maken van het internet en alvast een beetje te wennen aan meer drukte om me heen.
Vandaag op naar Panajachel, een ander plaatsje aan het meer, waarvandaan de bussen naar Antigua vertrekken. Morgen naar een tweedehands kleding markt lekker even rondsnuffelen en dan in de namiddag of woesdagmorgen op naar het blijkbaar zeer gezellige, mooie en bruisende Antigua. Daar de Nederlandse meiden Sylvia en Sabine weer treffen en lekker bijkletsen.
Hoop dat alles goed gaat met iedereen daar. Hier dus nog steeds alles prima, vermaak me nog steeds. Hoe is dat toch mogelijk zullen sommigen van jullie je misschien wel eens afvragen. Het antwoord is eenvoudig, gewoon genieten.
Adios, Mereltje
